Breaking Bad (sezon 1, 2 i 3, 2008 - 2010)

Jeśli przez kilka tygodni musieliście biegać po mieście, by załatwiać różne sprawy i wreszcie dostajecie tydzień wolnego, który chcecie spędzić w domu, to najlepszym sposobem na odżycie - najlepszym, mówię Wam - jest odpalenie sobie jakiegoś zajebiście dobrego serialu. Najlepiej na poziomie tak wysokim, jaki prezentuje Breaking Bad. Zaraz, zaraz. Przecież nie ma obecnie innego serialu na takim poziomie.
Jeśli zawsze lubiliście w szkole lekcje chemii i wydawało się Wam, że to przedmiot niedoceniany, to właśnie dla Was. Tu się chemię bardzo ceni.
Jeśli nigdy nie lubiliście w szkole lekcji chemii i wydawało się Wam, że to przedmiot kompletnie niepotrzebny, to właśnie dla Was. Przekonajcie się, że - jak mówi główny bohater - Chemistry must be respected.


Żadnym specem od telewizyjnych seriali nie jestem, ale od czasu Carnivale nie widziałem drugiego tak dobrego "tasiemca" jak Breaking Bad. Głównym bohaterem jest niezbyt majętny, ale bardzo inteligentny nauczyciel chemii imieniem Walt, który dowiaduje się, że ma raka i prawdopodobnie pożyje jeszcze ledwie kilka - może kilkanaście - miesięcy. A na utrzymaniu ma ciężarną żonę i syna z porażeniem mózgowym. Jak na dobrego człowieka przystało myśli więc, jak by tu jakoś dorobić. I nagle z nieba spada mu jego były uczeń Jesse, który pracuje sobie jako narkotykowy diler. I tak się składa, że stracił właśnie współpracownika, który zajmował się produkcją metamfetaminy. Nasz chemik proponuje mu współpracę. Brzmi to może naiwnie, ale dlatego, że pozwoliłem sobie na jedno wielkie uproszczenie. Akcja serialu toczy się leniwie, a opiera się na świetnej psychologii postaci, ogromnej dawce suspensu oraz masie (często błyskotliwych) dialogów. Historia umierającego chemika wkraczającego powoli w niebezpieczny półświatek, to historia opowiedziana zaskakująco wiarygodnie i konsekwentnie. "Konsekwencja" to zresztą w wypadku tego tytułu słowo klucz. Skutki działania jakiejś postaci gdzieś w pierwszym sezonie pojawić się mogą dopiero w sezonie trzecim. Ale pojawią się na pewno. Nic nie dzieje się bez przyczyny, a każda decyzja ma istotny wpływ na późniejszy rozwój wydarzeń. Nigdy wcześniej nie widziałem tak dopracowanego serialu.

Pierwszy sezon może wydawać się trochę kuriozalnym. Przerażający dramat Walta kontrastuje z humorystycznym przerysowaniem jego partnera, a obyczajowa historia rodziny Walta z coraz ważniejszym tłem gangsterskim (z czasem zaczną pojawiać się sceny rodem z kina akcji, choć tylko okazjonalnie). Ale pierwszy sezon - składający się z ledwie siedmiu odcinków - okazuje się jedną wielką ekspozycją. To czas na dokładne poznanie postaci i ich życia codziennego, środowiska w jakim żyją, ich przemyślenia i rozterki, wreszcie pierwsze, nieśmiałe jeszcze, działania. Trochę groteskowy charakter wynika nie z niezdecydowania twórców, a maksymalnego uwiarygodnienia poszczególnych elementów, które w końcu stworzą nierozerwalną całość. Napisałem wyżej, że Walt trafia na Jesse'a, proponuje mu współpracę i oczywistym jest, że do (stałej) współpracy dochodzi. Tyle, że to nie jest streszczenie pierwszego odcinka - bo tak chyba brzmi - ale całego pierwszego sezonu. A spoiler, na który sobie tu właśnie pozwoliłem jest wbrew pozorom dla potencjalnych widzów zupełnie "niegroźny". Od początku wiemy jak to się musi skończyć. Ale aby zobaczyć "co", musimy wiedzieć "jak" i "dlaczego". By nie mieć potem żadnych wątpliwości.

gościnny występ Danny'ego Trejo

Breaking Bad to rzadki przykład serialu, którego drugi sezon jest zdecydowanie lepszy od sezonu pierwszego. Bo pierwszy był po prostu dobry, a drugi jest rewelacyjny. Mało tego! Trzeci jest na dokładnie takim samym poziomie jak drugi, czyli mamy istny ewenement w świecie telewizji. Poznaliśmy już dokładnie naszych bohaterów (także bardzo istotne postaci drugoplanowe), teraz czas na prawdziwą akcję. Nie sugeruję, że robi się z tego sensacja, ale rzecz stopniowo coraz mocniejsza i mroczniejsza. A także coraz bardziej ironiczna. Walt potrzebuje sporej ilości pieniędzy (których posiadanie zaczyna przypopominać nałóg), a Jesse jest na wymarzone kwoty dilerem zbyt drobnym. Trzeba więc kolejnych współpracowników, co oznacza coraz bliższe kontakty ze środowiskiem przestępczym i tego przeróżne konsekwencje. Wszystko to znacząco wpływa na umierającego Walta, któremu stopniowo coraz bliżej do tzw. antybohatera. Całość zaczyna cechować coraz wyraźniejsza ambiwalencja moralna. Walt zarabiając potajemnie potrzebne rodzinie pieniądze zaczyna ją coraz bardziej zaniedbywać, co prowadzi do tego, że ta paradoksalnie zaczyna się od niego oddalać, co prowadzi do... Itd. itp. etc. Powtórzę się - wszystko ma swoje konsekwencje, a dzieje się bardzo dużo. Coraz więcej. A Breaking Bad staję się tytułem tak przewrotnym i dopieszczonym dramaturgicznie, że głowa mała. Ale spokojnie, wszystko jest pod kontrolą. Ciągle podstawę stanowi psychologia postaci i suspens. Oraz fakt, że nie wygląda to jak serial telewizyjny, lecz film kinowy, który został po prostu podzielony na wiele części. Nie odczuwa się nawet tego, że z jednego sezonu przechodzimy w kolejny, tak płynnie się to łączy. Rzecz bardzo przemyślana i pozbawiona mankamentów innych produkcji telewizyjnych, typu efekciarstwo, dosłowności czy olewanie wątków pobocznych i drugoplanowych postaci. Znaczy się miazga, mości panowie, miazga. A już niedługo sezon czwarty.