Finał drugiego sezonu Gry o tron...

... nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak finał sezonu pierwszego, ale jest, oczywiście, wystarczająco dobry, abym nie mógł się doczekać kolejnej odsłony ekranizacji słynnej serii. Pewien znajomy poinformował mnie ostatnio, że drugiemu sezonowi bliżej do adaptacji niż ekranizacji, że twórcy do pierwowzoru podchodzą już nieco luźniej. Nie wiem ile w tym prawdy, bo ciągle powieści pana Martina nie dorwałem, jednak zdaje się to być dobrym tłumaczeniem nieco niższego niż wcześniej poziomu serialu. Bo tak moim skromnym cały sezon drugi nie jest AŻ tak dobry jak swój poprzednik.

Jeszcze gdzieś do połowy się zachwycałem, ale niektóre wątki  - z Jonem Snowem na czele - stały się jak dla mnie trochę zbyt naiwne i tym samym przewidywalne, za to motyw z moją (i nie tylko moją) ukochaną Matką Smoków nieco rozwlekły. Wszystko chyba przez zbyt dużą ilość postaci, choć wszystkie nowe bardzo interesujące. Rzecz diabelnie trudna do opanowania na ekranie, niemniej jednak ostatecznie twórcy i tak zgrabnie sobie z tym poradzili. Końcówka sezonu do powrót do bardzo wysokiej formy, ale pewien niesmak mi już pozostał. Osobiście zdecydowanie najbardziej podobał mi się odcinek dziewiąty, gdzie złamany został schemat rządzący wszystkimi pozostałymi. Wszak odcinek ów dotyczył tylko jednego wątku i - że się tak wyrażę - pięknie się nim zajął.

A finał, jak to na porządny finał przystało - masa kluczowych elementów ćwiczących cierpliwość widza. Szkoda tylko, że ostatniej sceny nie chciało mi się już oglądać w kółko, tak jak to było w przypadku pierwszego sezonu. Aczkolwiek dwa razy to chyba nie tak zaraz mało.