Człowiek, duma i zemsta

I następny z moich "szczeniackich" tekstów. Znowu o spaghetti, bo, jakby kto pytał, spaghetti to jedna z moich pierwszych kinofilskich miłości.

Dosyć nietypowy spaghetti western będący adaptacją klasycznej powieści Carmen, najbardziej znanej ze słynnej opery Bizeta. I właściwie można by też polemizować nad tym czy rzeczywiscie jest to spaghetti western - brak tu charakterystycznych dla westernu elementów (lecz nie wszystkich), a sama akcja toczy się w Hiszpani. To co owy film upodabnia do spaghetti westernu, to większość miejsc, w których film był kręcony (czyli dzikie wolne ziemie hiszpańskie niczym Teksas itp. itd.), obsada (przede wszystkim dwaj klasyczny aktorzy spaghetti - Franco Nero i Klaus Kinski) i (przynajmniej częściowo) klimat. Już sam główny bohater to postać, której daleko do typowego makaroniarskiego anty-bohatera. 

Jose (Franco Nero) to całkiem sympatyczny żołnierz, który na służbie poznaje pracującą w fabryce kobietę imieniem Carmen (Tina Aumont). Owa Carmen szybko pakuje się w kłopoty, z których wyciąga ją właśnie Jose, lecz zupełnie przypadkowo. Urocza Carmen szybko będzie chciała się mu odwdzięczyć i dochodzi do romansu. Carmen okazuje się nagle tancerką przyciagającą do siebie mężczyzn, sprytnie wodzi za nos Jose, któremu zaczyna coś nie pasować i powoli domyśla się pewnych kłamstw. Wielkim ciosem okaze się dla niego (bardzo wrażliwego i bardzo już w niej zakochanego) wiadomość, iż Carmen zajmuje się także tzw. dawaniem dupy. Jest on świadkiem "prawie-zbliżenia" między nią a jego porucznikiem z oddziału, co doprowadzi do konfrontacji między nimi, w której porucznik zginie od noża. Ranny Jose staje się poszukiwanym wyjętym spod prawa, ale z pomocą Carmen poznaje kilku okolicznych bandziorów, którzy akurat planują napad na dyliżans przeworzący złoto. Część złota, którą ma dostać, ma być jego przepustką do nowego lepszego życia z nowym kontem w USA, gdzie zamierza pojechać wraz ze swoją wybranką. Na jej prośbę ich związek jest tajemnicą w bandzie, z którą szykują napad, a w której jak się okaże jest także jej mąż Garcia (Klaus Kinski)...

Myślę, że najlepszym określeniem na ten film jest "spaghetti melodramat". Miłość jest tu najważniejsza, to ona robi z porządnego żołnierza uciekajacego przed prawem wyrzutka, to ona go poniża i ona doprowadza do tragedii jaką jest finał tej histori. Zazdrość, zdrada, sprawdzające się najgorsze podejrzenia - Carmen to istna femme fatale, zdradziecka dziwka rujnująca życie mężczyzn. Bez problemu kradnie im serca, a Jose będący niepoprawnym romantykiem nie będzie miał już przyszłości. Ale i Carmen spotka kara, bowiem każdy mężczyzna ma swoją dumę i nigdy nie jest za późno na karę. 

Pierwsza połowa filmu to romans pełną gębą, z takim westernowym romantycznym klimaciekim, często w akompaniamencie tylko akustycznych (typowo hiszpańsich) gitar, druga skupia się najpierw na narastającym stopniowo konflikcie z mężem Carmen - podejmując cały czas problem lojalności (nie tylko zakochanych), później zaś na konsekwencjach wszystkich czynów popełnionych wcześniej. Razem stanowi to bardzo dobrą całość, choć gdzieś w środku przez chwilę czułem delikatny spadek poziomu. Wszystkim entuzjastom spaghetti bardzo polecam, western nietypowy, nawet muzyka jak na spaghetti jest nietypowa, a słucha jej się bardzo przyjemnie.

Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że Man, Pride And Vengeance był reklamowany w Niemczech jako kolejny film o przygodach kultowego Django.